2010

2010

W 2010 roku postanwilem pomilczec netowo czas ten przeznaczajac na obserwacje tego co sie dzieje. Minal rok, zatem powinienem napisac cos Bardzo Madrego. Jakies Odkrywcze Wnioski wyciagnac. I tu rozczarowanie. W zasadzie nie mam spostrzezen nowych.
Utwierdzilem sie jedynie we wczesniejszych, ktore juz opisywalem.

Ze smutkiem sledzilem coraz nachalniejszy zalew coraz bardziej nieciekawych zdjec jakie pojawiaja sie na fotograficznych portalach. Z reszta nie tylko tam. Wystawy, konkursy, a w szczegolnosci magazyny - przezywaja moim zdaniem, niesamowita degrengolade fotograficzna. Zeszyty pisma z zolta ramka, ktorych wydania gromadzone mam od chyba 1972 roku, przestalem kupwac bodajze ze 3 lata temu a dzis bedec w Empiku lapie sie na tym, ze przechodze obok polki nie zagladajac nawet do srodka magazynu. Z reszta nie tylko tego magazynu.
Zdjecia wygrywajace konkursy sa coraz bardziej zalosne, w skladach jury coraz czesciej widzi sie osoby niekompetentne a i te kompetentne, ktore zdjecia bezposrednio wykonuja od lat zawodowo, prezentuja dzis w swojej pracy tworczej coraz to gorsze materialy. Celuja w tym „gwiazdy” naszej rodzimej fotografii.
Wciaz mi wychodzi na to, ze przyczyna upadku fotografii jest pojawienie sie cyfrowych technologii. Dzis kazdy jest „fotografem”. Jak to Elliott Erwitt gdzies fajnie ujal, mniej wiecej w tych slowach: „Dzis aparat cyfrowy pozwala kazdemu dziecku a nawet malpce byc fotografem”. Zdjecia, ktore po dokonaniu zakupu cyfry wykonuje sie „za darmo” w gigantycznych ilosciach, nie odczuwajac hamulcow przed iloscia wciskania spustu migawki, sprowadzaja sie do koncentracji na wybieractwie czegos z byle jak wykonanego materialu a nie koncetracji na wykonywaniu jak najlepszego zdjecia. Ktos, kto kiedys fotografowal na kliszy, dobrze sie zastanowil „puszczajac serie” z aparatu, bo kazde zdjecie kosztowalo 2-5 zlotych i wymagalo pracy wlozonej w wywolanie, odbicie, powiekszenie i inne czynnosci w zaleznosci od materialu. Dzis bezkarnie, „za darmo” mozna pstrykac do woli. Co wiecej, dzis bez ograniczen mozna wszystko publikowac samemu w necie. Kiedys fotoedytor, osoba o najwyzszych kwalifikacjach, byla jednoczesnie cenzorem trafiajacego do niej chlamu i przeprowadzala ostra selekcje publikowanych w prasie zdjec. Dzis publikowac w necie mozemy wszystko sami a fotoedytorzy zatrudniani w wiekszosci pism... No coz, chyba z reszta juz ich nie ma, ja przynajmniej nie znam. W redakcjach, ktorych bywam zasiadaja na tych stanowiskach osoby pelniace obowiazki serwisu foto a nie fotoedycji.
Znamiennym bylo ogloszenie w prasie, chyba juz w 2005 roku, PAPu poszukujacego fotoedytora: „Osoba ubiegajaca sie o to stanowisko powinna miec podstawowe wiadomosci na temat fotografii”
Co ciekawe, pojawilo sie ostatnio kilku nowych polskich fotografow, i to wcale nie zawodowych, ktorzy swoimi zdjeciami przewyzszaja o lata swietlne to co prezentuja dzis nasze polskie „slawy”.
Moze to jedyny pozytywny akcent, ktory zawdzieczamy pojawieniu sie cyfry. Natomiast co ciekawe, wiekszosc z tych „nowych” osob, a wszystkie te z ktorymi ja kontakt bezposredni mialem, odkladaja cyfre na bok, siegajac po analoga. Jestem dla nich pelen uznania, poniewaz zeby dzis fotografowac, wiedzac ze sie nie przebije posrod zalewu tylu obrazow-maszkar i braku wymagajacego odbiorcy, nie odniesie sukcesu ani zawodowego, ani finasowego, musza naprawde ta fotografie kochac z calych sil, zeby im sie chcialo focic dla samej frajdy focenia.
Fotografia cyfrowa zrujnowala moim zdaniem rynek foto w sensie zdjec, co wiecej sam odbiorca stal sie duzo mniej wymagajacy i jego oczy cieszy juz kazdy gniot. Podobnie ma sie sprawa z filmem, gdzie kino niezalezne oglada sie juz prawie tylko na DVD a w multipleksach rzadzi „Maczeta” wraz z rodzimymi masakrami. Kina offowe sa puste, powoli sie zamykaja, podczas rozkwitu kin pozeraczy nachosopopcornu, ktorych, ze wstydem przyznaje, czasem szeregi zasilam, celem wyprozniania emocji.
Zatem o ile wczesniej bylem uwazany za radykala-przeciwnika cyfry, po roku obserwacji stalem sie nim jeszcze wiekszym. Nie przecze, ze czasami sam dla wyladowania nagromadzonych emocji wezme cyfre do reki i pomoge koledze popelnic „slub”. Jednakze z drugiej strony okazalo sie niedawno, ze kiedy kolega poprosil mnie o pomoc nie moglem mu jej udzielic poniewaz wszystkie trzy baterie w cyfrze padly mi i nadawaly sie jedynie do regeneracji a ja nie mialem pojecia o tym, bo przez siedem miesiecy.... nie wyciagalem cyfry z szafy. Nie mialem powodu.
Oczywiscie, nie dlugo przestana w Warszawie wolac slajd na ktorym sam foce. Rozmawialem o tym z wlascicielem labu, ktory juz jako ostatni dokonuje komercyjnie takiej uslugi w stolicy. Na pewno nie bede wolal slajdu przeciagowo, nigdzie go wysylal, ani bawial sie z tym sam. Kocham lapac momenty a nie siedziec z chemia w ciemni. A ze lubie nad wszysko foto BW, lecz sam nie potrafie jej wykonywac, pozostanie mi jedynie cyfra lub zmiana zainteresowan. (Juz poszukuje powoli Stratocastera - gdyby ktos slyszal o jakiejs perelce, wdzieczny bede z info). Zatem moze kiedys sam z cyfra bede latal po miescie. Choc jak na dzis dzien, w zdjeciach jakich ja sie specjalizuje, w ktorych najwazniejsza role odgrywa nie tyle moment i tresc co emocja - swiatlo teatralne, kontrast, nasycenie i barwa, nie udalo sie stworzyc jeszcze takiej cyfry, ktora zblizyla sie w jakosci dosc zadowalajaco do slajdu. Nie mowie juz o oryginalach rzucanych na sciane, bo od powstania slajdu jakosci takiej fotografii nic nie przebilo, ale mam tu na mysli bure kolory i paskudne konrasty, ktore cyfra z siebie wypluwa. Oczywiscie osoby, ktore wczesniej fotografowaly na kolorowym negatywie lub slajdzie ze sloncem w plecy moga byc zachwycone wynikami cyfry. I tu sie zgodze. Dzis zdjecia cyfrowe daja duzo lepsze obrazy jakosciowo niz kolorowy negatyw. Jednak milosnikow slajdu, jego nastroju, nasyconych barw, kontrastow takich jak widzimy w dawnch zdjeciach Harveya, Allarda czy Abbela, zadna cyfra i zaden photoshop nie oszuka. No ale to jest oczywiscie kwestia subiektywna. Mnie, lub pewna grupe osob, jakosc cyfry moze zniechecac. Natomiast duzo bardziej martwi mnie cyfra w kontekscie ogolnego upadku fotografii. Bo o ile rozwazania na temat jakosci cyfry w kontekscie slajdu to moje prywatne dywagacje o tyle wplyw fotografii cyfrowej na upadek i degrengolade fotografii jako takiej to sprawa z namacalnymi faktami.
Fotografia padla. Nigdzie juz jej nie widzimy. Ani w magazynach, ani na konkursach, ani na wystawach. Fajne jest jedynie tylko to, ze pojawilo sie kilku amatorow – szalencow, ktorzy robia kawal swietnej roboty. I ich warto odnalezc. I im warto swoj czas poswiecic.

Konkluzja z 2010 jest taka: coraz ciezej jest sie przez zalew chlamu przecisnac, by cos ciekawego, wartosciowego zobaczyc.

.......................

Acha, jeszcze tak z innej beczki. Tych ktorzy zarzucaja mi ze nie pisze polska trzcionka, ze robie bledy ortograficzne, czy stylistyczne, literowki... – odsylam do ciezkiego diabla. Pisze jak chce i co chce i jak potrafie, lub lepiej mowiac, jak nie potrafie. Bez edycji, poprawek i upiekszen. Moim celem jest podzielenie sie z waskim gronem osob (niezaleznych, offowych) zwiazanych z foto, moimi odczuciami a nie pisanie artykulow. I te osoby kminia.
Anthony de Mello kiedys napisal: „Gdy medrzec pokazuje na gwiazde, glupcy patrza jedynie na jego palec”. Zatem zjawisko a nie forma jego przekazu. Podobnie jak w portrecie oceniamy fotografie a nie urode modela. Kogo raza moje bledy, niech tu nie wchodzi i niech sie nie wkurza. Staram sie pisac zrozumiale, lepiej nie potrafie. Nie czuje potrzeby pracy nad moja forma przekazu, to juz raczej ci niezadowoleni powinni pracowac, jesli sie wkurzaja, nad wlasnym umyslem, w sensie wyzbycia sie intelektu i otwarciem go na impresjonistyczna forme odbioru.
Przypominam, to nie ja wkurzam was, to wy dajecie sie wkurzac mna. Czyz to nie ironiczne, ze dajecie mi sami nad waszymi umyslami wladze?

Pozdrawiam sympatykow, pogromcow odsylam na foto-polisz.

Czuwaj!